Oud, maar toch hedendaags

 

Mijn man had bedacht dat we naar Amsterdam zouden gaan en wel naar Museum van Loon, aan de Keizersgracht.

Het museum is gevestigd in een prachtig oud huis, gebouwd in 1672. Voor Ferdinand Bol. 

Leden van de familie van Loon, hebben er eeuwenlang gewoond. En nu is het al weer heel lang een museum.

De familie was een regentenfamilie. Willem van Loon was een van de oprichters van de VOC en later was de familie o.a.  betrokken bij de WIC, bij de slavenhandel en bij plantages in Suriname.

Tja, we zitten vol met dat soort verhalen en geschiedenissen. Het museum verstopt dat niet. Integendeel, ze maken duidelijk door verschillende tentoonstellingen hoe het geweest is en dat de familie daar een rol in speelde. 

Ik ben er al verschillende keren ben geweest. Ik hou nou eenmaal van zulke oude huizen en dit is een prachtig voorbeeld. 

Geschiedenis poets je niet weg en in mijn ogen hoeft dat ook niet, als het maar duidelijk is. 

Er is echt veel te zien. Hierboven zie je trouwens het huis vanuit de grote tuin aan de achterkant. 

Alles heel mooi onderhouden en ontzettend goed verzorgd. Ons verleden...

Enfin, ik was er dus al vaker en dit is wat ik verwachtte. Veel portretten zoals dit. Veel meubilair, veel spullen. 

En nu bleek er in het museum,  op die oude muren,  werk te hangen van een Amerikaanse kunstenaar, genaamd Kehinde Wiley. Een tentoonstelling genaamd: Flourish. 

Ik wist er niets van en was ontzettend verrast. 

Of in zo'n andere fraaie kamer:

Nog eentje: 

Het Museum van Loon zal nog heel lang open zijn. Flourish is nog te zien tot 31 augustus. 

Voor een frisse Frits

 

Toen we laatst voor het eerst in jaren weer eens in Frankrijk waren en ik niet de hele tijd wijn wilde drinken, bestelde ik op een terras dit drankje. 

Er was zomaar ineens een luikje open gesprongen in mijn hoofd en daarachter zaten  herinneringen aan vakanties in Frankrijk en dan vooral aan die hele lange zomervakantie toen ik mijn akte had gehaald en met een baan in het vooruitzicht daar was. Op Ile de Ré in de zon... 

Enfin daar dronk ik het voor het eerst. Diabolo Menthe heet het. 

Wow, in mijn lievelingskleur nog wel. Verkoelend, fris.

Veel stelt het niet voor, het is gewoon water met mentholsiroop. En ijsblokjes. 

Mijn man proefde en vond het ook heerlijk. 

Vorige week was hij jarig en kreeg hij van onze vrienden (met wie we in Lyon waren) een pakket. 

Daarin alles, echt alles,  om een Diabolo Menthe te kunnen maken. Met een prachtige kaart erbij. 

Zo lief, zo leuk en zo attent

De Zwarte Bruid

In november 2024, vertelde ik hier dat ik nog nooit naar een boekpresentatie was geweest en dat ik er die maand ineens twee had. 

Over de eerste heb ik verteld en van de tweede zei ik dat ik er nog op terug zou komen. Ik had het boek dat gepresenteerd werd toen nog niet gelezen. 

Ik begon er wel meteen aan en las het achtermekaar uit. Daarna kwam het er op een of andere manier niet van om er wat over te vertellen, maar... beter laat dan nooit.

Hier zie je het boek dat toen werd gepresenteerd en dit is wat de schrijfster,  Christa van Hees,  schreef in het exemplaar dat alle aanwezigen toen kregen:

De reden dat ik daar was, Christa is voorzitter van Comité 40-45 en ik doe daar een klein beetje aan mee door af en toe een gastles te geven over WOII in Hoorn. 

Dat doet Christa zelf ook.  Ik kende haar  trouwens al wat langer, want zij werkte in het Westfries Museum. 

Wat ik heel erg leuk vond is dat alle eindexamenleerlingen van het Voortgezet Onderwijs in onze stad, vertegenwoordigd bij de presentatie door één leerling van iedere school, het boek kregen. Ter gelegenheid van 80 jaar vrijheid. 

Mooi vond ik dat. Christa had een leerling mee laten lezen toen het boek nog in de maak was en dat meisje las een paar stukjes voor. 

Dit zal wel de laatste keer zijn dat ik bij zo'n presentatie ben geweest. Want meer schrijvers ken ik niet. Maar dat is niet interessant. Het boek wél!!!

Het (waargebeurde) verhaal:

Elsje Beek uit Den Helder en Leo Trap uit Hoorn ontmoeten elkaar op een dansavond. Ze worden verliefd, daarna verloven ze zich en besluiten ze te trouwen. Elsje is Joods en Leo is helemaal niks. Elsje is net haar eigen naaiatelier begonnen en Leo is technicus bij de PTT in Hoorn. Twee maanden nadat de oorlog is begonnen, trouwen ze. Elsje trouwt in het zwart, eigenlijk de jurk die ze maakte om er ondertrouw in te doen. Later zou ze dan een grootse bruiloft in het wit te kunnen vieren. Helaas is de tijd erhelemaal niet naar. Het wordt een sobere ceremonie, met dus een zwarte bruid. 

In 1942 voelen ze meer en meer dat Leo door het huwelijk groot gevaar loopt. Leo wordt door zijn huwelijk beschouwd als Joods. De volgende stap is dat ze scheiden en dat Elsje onderduikt. En wel in hun eigen huis. Drie jaar lang zit ze daar. Drie jaar!! Terwijl Leo via de PTT tot zijn nek in het verzet zit bij de geheime telefooncentrale Post Poddie. 

Het boek gaat dus ook over de gebeurtenissen in Hoorn, over het lot van Elsjes familie, het verzet, het verlies, de gevaren, de risico's... 

Elsje en Leo overleven en in mei 1945 trouwen ze opnieuw. 

Leo's verzetsvrienden en de Binnenlandse Strijdkrachten organiseren deze bruiloft en heel Hoorn loopt er voor uit. 

Deze keer trouwt Elsje wél in het wit. Mét een sluier. 

Ik vind het verhaal fascinerend. Het is o.a. gebaseerd op dagboekaantekeningen van Elsje, maar het ís een roman. 

Christa van Hees heeft veel en zeer diepgaand onderzoek verricht, ik ben er van overtuigd dat alle feitelijke gebeurtenissen kloppen. 

Prachtig boek, aanrader!

Gezichtjes

 ' In Mâcon zag ik dit gezichtje. Ik denk dat het een alarm is', mailde  Mieke. Ik heb de oorspronkelijke foto (links) even uitgesneden, omdat ik denk dat je het dan beter ziet

Misschien moet ik ook mijn ramen maar weer eens doen, want toen Tine de Jong die van haar had gedaan, zag ze dit: 

In Vollenhoven zag ik dit gezichtje, met een schattig hoedje:

En mevrouw W. zag wel een héél bijzonder gezichtje. 

Ik zou het gezichtje misschien hebben gezien, heel misschien,  maar ik had niet geweten wat het voor iets was. 

Ik zeg het lekker niet, je kan heel ver door scrollen en dan zul je het zien. Het gezichtje zelf zie je nog beter als je je hoofd een klein beetje draait. Ik vind het geweldig!

Dan eentje die  komt van Tineke Dieks: 

Tijdens een wandeling zag ze een stukje karton met een gezichtje in het gras liggen

Esther de Jong stuurde me een fantastische serie. Dat zijn er zoveel dat ze makkelijk een heel blogje vullen. Dat blogje had ik al gemaakt toen Esther me nog twee foto's nastuurde. Het zou dus leuk geweest zijn als ik ze gewoon had kunnen toevoegen. Helaas, Bloggers wegen zijn ondoorgrondelijk en het lukte me niet. Maar hier kunnen ze er, gek genoeg, wel bij:

Dat waren ze weer. Dat wil zeggen: dat waren ze weer voor deze ronde. Mieke,  Tine, Mevrouw W., Tineke en Esther hartelijk dank en zoals altijd:  blijf speuren, mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Ps. Vergeet niet om even door te scrollen voor het gezichtje van Mevrouw W.:

Een wespennest!

Nog een mural in Culemborg

 

We waren helemaal niet uit op een muurschildering in Culemborg. Helemaal niet. 

We liepen er gewoon een beetje rond. 

En zo stuitten we per ongeluk op twee murals. 

De eerste, die met de tabaksplant, liet ik vorige week zien. 

Die was lekker duidelijk. 

Déze mural is dat niet. 

Eigenlijk vind ik het meestal erg vervelend als ik niet weet waar ik naar kijk. Nu ook. 

Ik zie een vrouw, ze lacht maar of het echt lachen is weet ik niet.

In haar hand heeft ze een ketting met een stop er aan. 

Vooraan zit een figuur waarvan ik veronderstel dat het een soldaat is. En dan nog wel eentje uit de Franse tijd. Maar zeker weet ik dat niet hoor. 

En dan staat er links nog een klein figuurtje.

Nou, wat heeft dat allemaal te betekenen? 

Het enige duidelijke voor mij is de naam van de maakster. 

RoosArt staat er en ik had al vrij snel gevonden dat dat staat voor Rosalie de Graaf,  een jonge street-art kunstenares, van wie ik trouwens al eerder mooi werk van zag. 

Enfin, eerst maar eens even wat duidelijker foto's. Misschien helpt dat? 

Nee, dat hielp niet, maar gelukkig vond ik wel een kort gesprekje met Rosalie de Graaf. Zij zei:

 'Wie wil kan vrouwe Elisabeth, de vroegere regentes, in het plaatje zien. Of de 'blauwlappen', de geuzennaam voor de, in blauwe schorten gehulde vrouwen die in 1650 een opstand veroorzaakten. Het is wat je er zelf van maakt'. 

Daarna las ik ergens anders dat de mural deel uit maakt van een kunstroute getiteld River Deep.

En tenslotte vond ik ook nog dat het werk de geschiedenis van de Nieuwe Hollandse Waterlinie verbeeldt: 'Franse soldaten rukken op, maar Culemborg weert zich dapper door het land onder water te zetten met water uit de Lek. De stop die de vrouw lostrekt verwijst symbolisch naar het doorsteken van de dijken. De blauwe kleur verwijst niet alleen naar het rivierwater, maar inderdaad ook naar de blauwlappen'.  

En hoe irritant ik het aanvankelijk ook vond, nu ik wat meer weet,  vind ik het toch wel een bijzondere mural. Bovendien: knap geschilderd is het zeker. 

Linking to Sami's Colourful World 

Twee keer sigaren!

Een tijdje geleden waren we naar Volendam gefietst. Daar was een reden voor, daar kom ik later vast nog wel een keer op terug. 

We eindigden,  zonder dat we dat gepland hadden, in het Volendam Museum.

Ik stelde me daar niet al te veel van voor,  eerlijk gezegd. Maar het was juist ontzettend leuk. Ook daar kom ik nog op terug. 

Er was iets bijzonders in dat museum en dat laat ik nu vast even zien: Het Sigarenbandjeshuisje.

Geen idee wat je je er bij moet voorstellen? Nou, kijk zelluf:

In een apart stukje van het museum  zijn er mozaïeken te zien, gemaakt van beroemde en bekende plaatsen en gebouwen. 

11,5 miljoen sigarenbandjes zijn daarvoor gebruikt, alle wanden zijn beplakt. Je weet niet wat je ziet. Echt ongelooflijk.

Een van de vrijwilligsters vertelde dat er op de zolder nog wel een miljoen bandjes liggen. 

A

Ik moest er aan denken toen we gisteravond fietsten in de buurt van Oudendijk. We hadden daar op onze trouwdag in juli gegeten. In restaurant Les Deux Ponts. 

Ook toen waren we op de fiets en zagen geen sigarenbándjes,  maar sigaren. 

Ontzettend veel, dus ik vond dat we er wel een paar mochten plukken. En zo geschiedde:

Er groeiden er echt honderden en wij namen er vijf mee naar huis. 

En toen werden we ook nog getrakteerd op een schitterende zonsondergang:

Een nog moderner Roodkapje

Een tijd geleden alweer kreeg ik nóg een Roodkapjeboek. Ik was al aan een blogje begonnen, maar maakte het niet af. Te druk, te veel, maar ook heel moeilijk op de foto te zetten vanwege dubbele bladzijdes. 

Het is een superleuk boekje, deze tekeningen zijn totaal anders dan in het vorige boek, maar net zo leuk. En het verhaal is een klein beetje omgegooid.  

'Een sterk staaltje girlpower', staat op de achterkant.

De tekst is geweldig: 

Roodkapje gaat zoals het hoort op weg naar grootmoeders huisje. Ze komt een wolf tegen. 

'Waar ga je naartoe', gromt de wolf. 

En dat hadden sommige kleine meisjes heel eng gevonden, maar dit kleine meisje niet. 

'Naar mijn grootmoeder', antwoordde Roodkapje. 'Ze voelt zich niet zo lekker'.

 'Is dat zo?', zei de wolf en hij bedacht een plannetje. 

Hij komt aan bij het  huisje van grootmoeder. 

Dat was niet zo leuk voor grootmoeder.

Hij zette grootmoeders bril op, trok haar reserve-nachthemd aan, en klom in haar bed. En daar wachtte hij. 

Daar komt Roodkapje. 

Ze zag dat de deur al openstond.  Ze gluurde door het raam naar binnen. Maar grootmoeder zag ze daar niet. 

Wel zag ze een slecht verklede wolf die in grootmoeders bed lag te wachten. 

En dat  hadden sommige kleine meisjes heel eng gevonden. Maar dit kleine meisje niet. 

Ze bedacht een plannetje en ging naar binnen.

'Dag grootmoeder,' zei Roodkapje, want hoewel ze hem dondersgoed doorhad, speelde ze het spelletje van de wolf mee. 

Volgt het verhaal van de grote oren, ogen en tanden. 

'Grootmoeder wat heb je grote TANDEN!'

'Klopt mijn kind',  zei de wolf. 'Dan kan ik je beter...'

En de wolf sprong naar voren

En dat hadden sommige kleine meisjes heel eng gevonden. Maar dit kleine meisje niet...

Dat was niet zo leuk voor de wolf.

Twee totaal verschillende uitvoeringen van een boek dat al in begin 19e eeuw werd geschreven door de gebroeders Grimm. Het verhaal schijnt trouwens nog veel ouder te zijn. 

Ondertussen kocht ik zelf nog een oude, Nederlandse Roodkapjekaart. Nr. 339. Ik laat hem hier meteen maar zien, omdat die zo ontzettend verschillend is van Roodkapje in het boek. Dat maakt het zo leuk!

En dan kreeg ik op mijn verjaardag ook nog Roodkapje nr. 340. Een Franse verjaardagskaart. Die glittert een beetje en maakte mijn verjaardag erg Joyeux.

Een modern Roodkapje

Zomaar,  geheel onverwacht,  kreeg ik een superleuk Roodkapjeboek. 

We waren op de verjaardag van onze schoondochter en haar ouders waren er ook. 

Zij gaan altijd op vakantie naar Kroatië en daar kochten ze dit boek. Voor mij! 

Eigenlijk hadden ze een kaart willen kopen voor mijn verzameling, maar die vonden ze niet. 

En toen werd het dit mooie cadeau. 

Het was mooi ingepakt en op het papier zat deze sticker.

Er staat: Ik breng je vreugde en geluk.  

Zo makkelijk dat je dat zo eventjes kunt opzoeken hè.

Nou en dat van die vreugde en dat geluk, dat was de zuivere waarheid. Ik was oprecht verheugd en erg gelukkig met het boek. Kijk maar eens even hoe leuk:

En zo komt het dat ik het hele boek nu zit te vertalen. Want Kroatisch is zo'n taal die je geleerd moet hebben om te kunnen snappen. 

Ja, Crvenkapice, dat snapte ik en Dobar dan ook, maar daar bleef het bij.  Niet dat ik het verhaal niet snapte zonder te vertalen, maar ik vind het leuk om te kijken wat Google translate er van zegt. Dit:

Goedendag, Roodkapje - het is mooi je te begroeten wolf zei hij goedendag wolf antwoordde ze waar ga je zo vroeg heen ik ga naar mijn grootmoeder

Nog een bladzijde:

Het is echt een modern en knap getekend Roodkapjeverhaal. Maar gelukkig loopt het goed af, precies zoals de gebroeders Grimm dat hadden bedoeld. (Niet voor de wolf natuurlijk).

Janny en Wim, heel erg bedankt. Ik heb het nog eens helemaal doorgenomen. Superleuk!

Kool

 

Natuurlijk, nu even over die spitskool. 

Maar eerst over een superlekker broodje dat we op de veiling aten. 

Het was lunchtijd en we hadden niks mee...En dus kozen we voor 'de Langedijk'. 

Het was niet moeilijk leek me en heel erg lekker. 

Ik denk dat ik dit thuis gewoon eens ga maken. Je moet soms wel eens op een idee komen, niet waar? 

Maar nou die andere kool. Die spitskool waar ik op had geboden en die ik had verworven.

Ik zal je zeggen dat ik nog nooit in mijn hele leven spitskool heb gemaakt. Nog nooit. 

Wel gegeten hoor, mijn moeder maakte regelmatig iets met spitskool. Zij kon heel goed koken en varieerde volop. 

En het was ook niet dat ik daar geen goede herinnering aan heb of het niet lekker vond, integendeel. 

Tegenwoordig kookt mijn man altijd, maar ja, ik had geboden en ik vond dus ook dat ik er iets mee moest doen.

En ik had geen idee wat. 

Ik wist natuurlijk wel dat ik iets zou kunnen googelen en dat deed ik al in de auto op de terugweg. Met de kool op schoot. 

Het barst werkelijk van de recepten voor spitskool. Met heel veel aanwijzingen en filmpjes over hoe je zo'n ding het beste kan snijden. Heel veel verschíllende recepten, soms nogal gezocht. 

Enfin, ik heb het simpel gehouden.

Ik leek mijn moeder wel. Die zei altijd als ik iets vroeg: nou een beetje van dit en dan een beetje van dat. 

Ik deed er een beetje kokosmelk in, een paar eetlepels kerrie, wat spekjes en een handje rozijnen. Die rozijnen herinnerde ik me ineens van mijn moeder. 

Het geheel gewokt, wat rijst er door en klaar.

De eerlijke waarheid? Het was erg lekker, echt!

Bieden op een veiling

 Dus daar zaten we, in de veilingbanken. De veilingmeester was er klaar voor:

Wij hadden een knop voor ons zodat we door een druk op die knop zouden kunnen bieden op de te veilen waar. 

En daar kwam, door het midden,  de boot met de waar aan gevaren. 

De waar werd uitgeladen en op een podium geplaatst:

De veilingmeester legde alles nog eens goed uit. Ook dat je echt aan de koop gehouden bent als je verkeerd inschat en drukt op een verkeerd moment. Hij had eventueel ook wat tie rips in de aanbieding om kinderhanden te verhinderen te bieden.

Er was van alles: broccoli, aardappelen, uien...

Iemand achter ons bood op die uien. Zij bood bij 30 cent. 

Ha, dat zou een koopje geweest zijn, ware het niet dat de prijs per kilo was en dat  het om vijfenzestig kilo ging. 

Ze zag de lol er wel van in en scoorde toen ook nog maar een bos wortelen. 

Bieden op een veiling was altijd een wens van mij en nu heb ik het kunnen doen en gedaan. 

Maar nooit van mijn leven had ik kunnen denken dat ik zou bieden op.....

Een spitskool!!!!

Daar werd nog even over gegrapt dat kinderen vroeger verondersteld werden uit de kool te komen. En dat je door met een kool te rammelen en te luisteren kon weten of het een jongetje of een meisje zou zijn. In het geval van een jongetje hoor je namelijk het klokkenspel. 

Rammelen en luisteren dus. 

Enfin, ik bood voor het eerst van mijn leven, drukte op de knop en verwierf een spitskool voor de prijs van 1,19. 

Dat was echt niet duur, bij AH googelde ik, bij AH was zo'n kool op dat moment 2,39. 

Ik vond het echt geweldig leuk, die hele Broeker Veiling. Een goed verzorgd museum, erg interessant en mét veel info en een rondvaart. 

En met kool natuurlijk!