Sepehr Maghsoudi

Ik merk tot mijn schrik dat ik nog bijna niets heb laten zien van de tentoonstelling in het Westfries Museum.

Van Time in Fashion, zo heet de expositie. 

Er wordt werk getoond van drie verschillende kunstenaars. En dat loopt door elkaar heen in de verschillende ruimtes van het museum. 

Ik hoor van bezoekers alleen maar goede reacties. Iedereen is buitengewoon verrast, precies zoals wij dat waren bij de voorbezichtiging. 

Vandaag laat ik werk zien van Sepehr Maghsoudi. 'Onze Hoornse couturier ', zoals sommigen,  bijna liefkozend,  zeggen. Hij is kunstenaar, couturier, had overal shows van zijn couture en is heel bekend in de stad en in de modewereld. 

Die term klopt. Sepehr komt uit Iran, maar woont en werkt in Hoorn. Hij is hier vanaf zijn twaalfde jaar. 

 Gedurende de tentoonstelling is hij 'artist in residence' en werkt hij in de ruimte naast een zaal waar veel van zijn werk staat. Hij houdt er workshops en geeft rondleidingen. 

Hier zie je wat van dat werk. Gemaakt  van een dikke, stevige stof. Een stof die op de nominatie stond om vernietigd te worden. 

Sepehr is heel erg voor duurzaamheid en tegen de verspilling in de modeindustrie. 

Op de eerste dag van de tentoonstelling gooide hij,  tegen de toen nog maagdelijk witte pakken, een handje poederverf, rood, roze of blauw. 

Je ziet hem hier bezig. Prachtig gekleed in een eigen ontwerp.

En dat doet hij iedere keer als hij aan het werk is. Zodat de pakken aan het einde net zo kleurrijk zullen zijn als de echte pakken die hij maakte, zelfde model. Een kunstenaar is hij, vind ik. 

In dezelfde ruimte is nog een ander overduidelijk statement te zien. Voor duurzaamheid en tegen verspilling.

Mensen begrijpen meteen wat Sepehr hiermee bedoelt en dat leidt soms tot leuke gesprekken. Overigens gaat zijn volgende collectie helemaal gemaakt worden van gebruikte maar nog bruikbare kleding. Geweldig toch!

Kindje- op moeders schoot

Deze plant, is een van mijn lievelingsplanten. 

Het is een kamerplant en ze heet Kindje-op-moeders-schoot. 

Nou ja, dat is haar roepnaam,  want eigenlijk heet ze Tolmiea Menziesii. Miea zeg ik ook wel eens. 

Het is niet moeilijk om te bedenken waarom ze zo heet. Er zitten in deze moederplant heel wat kindjes op schoot. 

Ik heb de plant best vaak gehad, omdat ik haar zo leuk vind. Maar zij vond het jammer genoeg nooit leuk bij mij.

Ik gaf haar ook wel eens als extraatje bij een kraamcadeautje en dat vond de moeder altijd leuk,  maar een succesverhaal hoorde ik er nooit over. 

Nu heb ik er weer een. En nu weet ik,  dankzij het boek Stek je plant, van Mama Botanica (Iris van Vliet), hoe ik moet stekken. 

Ik stekte een keer of zes tegelijk en de kindjes doen het allemaal. Superleuk!

Je ziet hoe vol de moeder nog is, ik zou makkelijk nog meer stekken kunnen nemen, want je hebt maar weinig nodig. 

Je neemt een blad met een kindje erop en daaraan hou je een stengel van een paar centimeter. Je pakt een potje , vult dat met potgrond en dan stop je het stengeltje in de grond. Zo dat het blad zelf stevig op de grond rust. Het blad moet de grond echt raken. 

Dan geef je water. Vervolgens doe je er plastic zakje overheen en dan staan moeder en kind in een soort van kas. Je geeft ze rust door ze op een goede plek te plaatsen. Bij mij kregen ze ochtendzon en daarna bleef het licht op die plek. 

Verder deed ik niks, helemaal niks. Het plastic zakje word aan de binnenkant nat en die druppels vallen er dan weer af. Eigenlijk zorgen ze voor zich zelf. 

Na twee weken is dit het resultaat. Alle kindjes hebben een mooie babytijd gehad en gaan nu kleuteren. 

Aan mij alleen nog de taak om in de gaten te houden wanneer ze water en/of extra voeding nodig hebben.

Is dat nou niet leuk? Ik kan hier zo van genieten! Allemaal kindjes. De meeste geef ik weg en daarna begin ik gewoon opnieuw!

Potgrond

Bij Judy las ik voor het eerst iets over potgrond. 

Namelijk dat die voor een groot deel uit veen bestaat. Op dat moment had ik nog nooit over potgrond nagedacht. Ik kocht gewoon een zak en dat was het. 

Een mens moet natuurlijk wel verder kijken dan haar neus lang is en dat deed ik toen, dankzij Judy

Het blijkt dat potgrond voor een heel groot deel bestaat uit veen, soms zelfs honderd procent. Waar komt dat veen vandaan dan? 

Volgens Natuurmonumenten wordt het in allerlei Europese landen, als daar zijn Duitsland, Estland, Finland, Polen, Zweden, Ierland, afgegraven. Afgegraven hoogveengebieden. Klinkt al een beetje luguber vind ik. En dat is het ook, want die natuur gaat dus 'gewoon' verloren. En daarmee ook de planten en dieren die daar leven.

Plus dat veen water vasthoudt en zo een klimaatbuffer is voor droge perioden. 

En tenslotte, nog steeds volgens Natuurmonumenten: als veen gedroogd wordt, komt er veel CO2 vrij. 

Nou ja zeg en dat gebruik ik dan? Zomaar voor de lol? Vanaf toen niet meer natuurlijk. 

Dus nu turfvrije potgrond. 

Dat was wel even wennen, want de planten die ik enthousiast overpotte in de nieuwe grond, hielden het water inderdaad niet vast. Dat liep er onmiddellijk doorheen. 

Een heel gedoe, want dan moest ik het water opvangen en weer opnieuw gebruiken. 

Dat was niet te doen omdat ik echt heel veel planten heb. Díe grond is naar de tuin gegaan en nu heb ik voor thuis potgrond zonder veen  waarbij dat doorlopen niet gebeurt.

Het zijn de kleine dingen, zeg ik altijd maar!

 

Netflix en Adolescence

 

Sinds een paar maanden hebben wij Netflix. Gewoon zelf. Hiervoor liftte ik wel eens mee op het abonnement van een kind, maar dat was echt een heel gedoe. 

Mijn man vond dan de serie of film op zijn computer en sloot de computer aan via de HDMI-kabel op de televisie. Daartoe moest hij met zijn laptop op zijn knieën op de grond. Mij lukte dat niet. 

Nu hoef ik alleen nog maar het kanaal in te toetsen en klaar is Bettie. 

Dit was de eerste serie die ik keek. Adolescence. En wat voor serie, echt heel erg goed. Je wordt er niet vrolijk van trouwens, dus als je iets ontspannends zoekt zou ik het niet doen.

Adolescentie, de periode tussen kind zijn en volwassen zijn. 

Jamie is een jongen van dertien en bevindt zich dus precies in die periode. Hij wordt gearresteerd voor de moord op een meisje van zijn school. 

Hij moet de cel in, maar ontkent. Zijn gezin is er natuurlijk ook bij betrokken. Zijn ouders, zijn zusje. 

Hoe dat verder gaat zal ik hier niet vertellen.

Het belangrijkste vond ik dat het me deed beseffen dat kinderen op die leeftijd een eigen wereld hebben. En in die wereld zijn ouders en opvoeders niet aanwezig. Ze weten er ook niks van. Het is een ándere wereld. 

De betekenis van emoticons bijvoorbeeld. Die kinderen weten wat daar voor betekenis aan wordt gegeven. Ik niet. De invloed van zo'n naar figuur als die Andrew Tate. Daar had ik nou toevallig wel over gehoord maar zo zijn er nog heel veel meer van die types. Vrouwenhaat. Invloed via de media. 

Het is verschrikkelijk en bedreigend. Totaal anders dan toen ik dertien was en ook anders dan toen onze kinderen dertien waren. 

Ik ben blij dat ik mijn kleinkinderen niet hoef op te voeden in deze tijd. En ik ben blij dat ze capabele ouders hebben. Voor de rest is het afwachten en hopen dat het goed gaat. 

Ik zei het al, ik werd niet blij van de serie. Maar toch...als je interesse hebt in de leefwereld van kinderen of kleinkinderen, vind ik  het een aanrader!

Maandag, Had je me maar

 

Zo'n kraam vind ik heel erg bij Amsterdam horen. Ik geloof trouwens dat ze het 'stal' noemen, maar dat maakt niet uit.

Altijd even raden wat er verkocht wordt als-ie dicht is. Voorzover ik weet meestal haring en vis of bloemen. 

Hier zijn het bloemen. 

De schildering is oké vind ik. Maar de naam is bijzonder. Interessant. Had je me maar! 

Je kunt ook schrijven Had-je-me-maar en dan gaat het over een Amsterdamse zwerver van die naam. 

Eigenlijk heette die zwerver  Cornelis de Gelder, maar omdat hij voor Louis Davids diens nieuwe musical zingend liep te promoten met het lied Had je me maar, werd dát zijn bijnaam.

“…Had je me maar, met een knakie erbij,  Had je me maar, met een lokkie opzij,  Had je me maar, wat je hoort en wat je ziet… Ik wil wel met je vrijen, maar mijn centen krijg je niet!”

De man was heel populair en werd gekozen in de gemeenteraad.  Dat was in 1921. Toen hij voor zijn partij,  Rapaille,  geïnstalleerd zou worden,  ging dat niet door. Hij werd gearresteerd wegens dronkenschap en heeft  nooit echt deel van de raad uitgemaakt. 

Linking to Sami's Colourful World

Gezichtjes

 'Een eeuwenoude wulk,volkomen gaaf. Mijn zoon vond hem op een wadwandeling naar Schiermonnikoog. Tot zijn en mijn grote verrassing zat er een lief gezichtje verscholen, dat vraagt om een verhaaltje', mailt Anneke Broos. Nou en ze hebben  gelijk, een heel lief gezichtje.

Een prachtig gezichtje op een huis in Hattem. Van bloglezer Marja

'Zo kwam-ie uit depapieren zak', schrijft Stef van sccollections.

En Toos van In de weer dacht aan me toen ze op oud papier ophaaldag dit zag staan langs de straat

Een petje aan de kapstok in het museum. Die zag ik.

En Aleida Martens ziet de gezichtjes tijdens haar vakantie als ze ontspannen is. Dat schreef ze een andere keer. Nu was ze in Roma. 'In een klooster zag ik deze snuiter (een deel van een grotere voorstelling met een man en vrouw aan beide kanten. De kop van het zwijn is bewust gekozen,  maar de rest.... hoe dan ook, gezichtje'.

In de vitrine van de museumwinkel zag ik ook ineens een gezichtje. En daar was ik ook echt al vaak langs gelopen. Sterker nog, ik heb dat gedeelte een keer afgestoft. 

Het was de dag dat Tineke Dieks hier was en zij zag ook een gezichtje. Ook in het museum want daar kwam ze voor. Dit is een stukje van een kunstwerk van Sepher Maghsoudi. 

Dat was het weer voor deze keer. Voor deze keer... dus blijf speuren, mensen. En insturen. bettievdgriend@hotmail.com 

Het geld ligt op straat

Een tijdje geleden, kwam ik uit het Centraal Station Amsterdam. Ik keek voor me uit naar de tramrails en dacht dat ik een paar pasjes zag liggen. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het geen pasjes waren. Het was geld. In elkaar gevouwen briefjes van 5, 10 en 20. Vijfendertig euro. 

Ik keek uitgebreid rond, richting station of ik iemand zag speuren op de grond. Maar nee natuurlijk. 

Ik zag voor me hoe een toerist dit net gepind had, van plan was een hapje te gaan eten en dan ...Heel naar. 

Ik zal eerlijk zijn, mijn eerste gedachte was: het heeft geen zin om op zoek te gaan naar een politiebureau of een loket in het station. Dus yes, dat kan ik wel gebruiken. En een tijdje fantaseerde ik wat ik er mee zou doen. 

Maar het begon hoe langer hoe vervelender te voelen en ik besloot om het geld dan maar aan een goed doel te schenken. Daar ging ik even over nadenken. 

Toen ik een paar dagen later boodschappen ging doen, zat daar bij de super een man, een bekende Horinees van wie ik de zoon nog in de klas heb gehad, boodschappen in te zamelen. Voor de voedselbank.

Ik vroeg wat hij nodig had en hij zei paaseitjes. Voor de kinderen. Dus die kocht ik, deed ze in zijn kar en toen zag ik dat hij ook een potje had staan. Het geld zat nog in mijn jaszak en het leek me een prima doel. Alsjeblieft, Jan en heel veel succes. 

Een week later stond deze foto met een bijbehorend artikel in de Volkskrant. Op de foto: geld op straat. Hoe is het mogelijk hè. 

Het artikel begon leuk:

Marieke is een chaoot. Zij laat haar telefoon ergens liggen, verliest haar handtas, haar sleutels, haar portemonnee. 

Ha, nee hoor, al die spullen verliest ze niet, ze legt ze ergens op straat neer. 

En bij al die dingen laat ze een visitekaartje achter met daarop: Marieke Erkelens, verkoopmedewerker.  Plus een 06-nummer en een e-mailadres.  Overal een sleutel bij en een boodschappenlijstje. 

Dit om het persoonlijk te maken. En bij alles ook nog eens 15 euro contant. 

In totaal elf portemonnees en geldmapjes, een tas, een telefoon, twee sleutelbossen. Vijftien dingen. 

Allemaal rondgestrooid in Leiden.

Ik dacht even toen ik het las dat ik onderdeel was geworden van die proef, maar nee, bij mij was er geen kaartje bij. 

Het ging er om of mensen eerlijk zouden zijn en de spullen zouden teruggeven. 

Marieke was nog geen vijftig meter weg, of de eerste vinder belde al. 

Elf dingen werden terugbezorgd. Dertien zelfs, maar twee portemonnees waren wel geleegd. 

Dit was in Leiden en zo zie je maar weer:  we kunnen dus best een beetje vertrouwen hebben in onze landgenoten. 

(Dat laatste was trouwens niet de reden om dit experiment te houden. Het doel was anders. 

Je ziet wel eens lijstjes die aangeven hoe gelukkig mensen zijn in verschillende landen. In de Scandinavische landen altijd het meest en Nederland op plek vijf. 

Dat wordt bijv. gemeten door op inkomens te letten, op levensverwachting, op het sociale vangnet, op hoeveel corruptie. En dus ook hoe mensen met elkaar omgaan,  o.a. gemeten door een onderzoek als dit hierboven.

Het artikel stond in het katern Wetenschap en dat lees ik nooit. Maar dit vond ik echt interessant.)

Het Zoutpad en Teun en Fien

 

Tja wat zal ik hier nou eens van zeggen? 

Ik schreef indertijd heel positief over het boek Het Zoutpad, van Raynor Winn, hier. Ik vond het een indrukwekkend boek. 

Dus toen ik zag dat er een film gemaakt is naar het boek, wilde ik die graag zien. 

Eigenlijk zonder er over na te denken of dat wel verstandig zou zijn. 

Het dilemma boek of film of allebei en zo ja in welke volgorde. Deze keer dacht ik er niet over na.

Had ik beter wel kunnen doen, dat nadenken, want ik vond de film zonde van mijn tijd. Niet dat het een slechte film was, helemaal niet. 

Beetje traag misschien, maar de hoofdrolspelers waren ook heel goed gecast en er zaten mooie beelden in van het gebied waar de twee wandelden. Maar verder voegde het voor mij niets toe. Dat zeg ik, ik had het niet moeten doen. 

In dezelfde week zag ik nóg een film. Van totaal andere orde. 

Onze jongste kleinzoon (5) logeerde  bij ons. En met hem gingen we naar de film. 

We moesten hem helaas melden dat er geen popcorn zou zijn, dat is er nou eenmaal niet in ons filmhuis. 

Maar hij wilde toch wel erg graag en wij ook. Het was vakantie en dus was er 's morgens een kinderfilm.

Arthur heeft met plezier gekeken naar de film hoor. Achteraf bekeken, was hij er misschien al iets te oud voor. Hoewel dat  meestal niet zo heel veel uitmaakt.

Wat ik ervan vond, dat is een ander verhaal. 

Mijn hemel zijn alle films voor jonge kinderen zo? Zo braaf, zo ontzettend braaf?

Het ging maar door met liedjes en stemmetjes die voortdurend verkondigden hoe fijn het is om vriendjes te zijn en samen te werken. Voortdurend. 

In de reacties schrijft Judy: 'We missen Annie M. G. Die was niet zo braaf' .

En precies, dat is het!! En bovendien zat er totaal geen humor in. 

Slaapverwekkend!

Ik dacht: we hadden beter een lekker boek kunnen 'lezen'. Mijn lesje geleerd!

En de volgende logé

Meteen na Anna, kwam onze jongste kleinzoon Arthur (5) logeren. 

Arthur heeft hier wel gelogeerd, maar minder dan onze andere kleinkinderen. 

Dat kwam ook door Corona, dat heeft een frequenter bezoek tegengehouden. En als-ie kwam, was het altijd samen met zijn grote broer. 

Arthur ken ik dus eigenlijk het minst goed van allemaal. Daarom ik wilde heel graag dat-ie een keer alleen zou komen, alle aandacht op hem alleen. 

Dat was best spannend en zeker niet alleen voor Arthur. 

Superleuk was het ook. Op de collage zie je wat we allemaal deden. 

Arthur is een bouwer, daar hoef je eigenlijk niet naar om te kijken. Wel kijken natuurlijk. 

Verder beetje buitenspelen, appeltje schillen met zo'n schilapparaat, naar de film, stoepkrijten in de tuin en die dingetjes die je daar ziet, dat zijn schaapjes, lammetjes die we samen maakten. En ze waren erg lekker. 

Geluk hadden we ook nog. 

Op de terugweg  van de film zagen we dat er een paar meerkoetjongen waren geboren. Net uit het ei.

We bleven een poosje staan kijken. En vlak na deze foto, spreidde moeder haar vleugels weer over de jonkies en zou je hebben kunnen denken dat er niets gebeurd was. 

Arthur bleef twee nachtjes en daarna brachten we hem terug. Het was hartstikke leuk. 

Volgende keer komen ze waarschijnlijk gewoon weer samen, Arthur en Odin. 

Ps. Dit was op 21 april, kan je nagaan hoe ik achterloop. 

Het is bij die twee jonkies in het gezin Meerkoet gebleven. Niet meer dan twee. Ik ga wederom heel vaak even kijken, ze zijn zo schattig. En de ouders zijn zo druk met zorgen. Die werken echt heel hard.

Logeren met bollen en koolzaad

Met Pasen was onze oudste kleindochter hier te logeren. 

Ik zie haar natuurlijk niet zo vaak meer als vroeger en dan is het heel leuk als ze er eens even helemaal alleen is. 

Ze kwam haar verjaardagscadeau van twee jaar geleden innen. Een etentje. 

Anna was aan een stuk door aan het praten en vertellen over van alles en nog wat. Zo gezellig!

Verder gingen we  naar het Klompenmaeckerspad om tulpen te zien. 

We moesten er een end voor lopen, maar ze genoot onderweg net zo hard  van het fluitenkruid en vooral het koolzaad. Goeie smaak, hoor dat kind!